ደራሲው በገፀ-ባህሪያቱ በኩል የሰው ልጅን አንድነትና ሶስትነት ያሳየናል። ቆይ! ድንጋዩን ቁጭ አድርጉና ተከተሉኝ ፤ እንድንግባባ።

በመጀመሪያ በዚህ መጽሐፍ የተነሳው ትልቁ ሀሳብ የሰው ልጅ አንድ የሚኖርለትም፤ የሚያኖረውም ሱስ(ዕፅ) አለውም ያስፈልገዋልም የሚለው ነው። ሱሱ መጥፎም ይምሰል ጥሩ ፤ ከፍ ያለም ይምሰል ዝቅ በእያንዳንዳችን ህይወት ውስጥ መኖሩ አይቀሬ ነው።

በእኔ አረዳድ የዓለምን ትርጉም የለሽነት የሚያስረሳን(የሚያዘናጋን) ሱስ ያስፈልገናልም አለንም። የትኛውም ዓለማዊ ሩጫ ከዚህ ዕፅ ይመደባል።ከየትኛውም ወጥቶ መግባት፤ መገፋፋት፣ መሯሯጥ፣መራወጥ ወዘተ ጀርባ ያለው ይህ ዕፅ ነው። አብዛኛው የሰው ልጅ በዚህ ተራ በሚመስል የህይወት ምልልስ የተጠመደ ነው። ከአንዱ መሰናክል ወደ አንዱ፤ ከአንዱ ምኞት ወደ ሌላው፤ከአንዱ አላማ ወደ ሌላ አላማ እየተሸጋገረ እስትንፋሱ ህቅታ ድረስ ይኖራል።

ገፅ 71 ላይ እንዲህ ይላል:-

“እነዚህ ከእንቅልፋቸው ለምን እንደሚነቁ ያውቃሉ፤ ያዙትም አልያዙትም የሆነ የሚያሯሩጡት ነገር አላቸው። እኔ ግን ህይወት ‘ላንተ የሚሆን ድራማ የለኝም ዝም ብለህ የሌሎቹን ኑሮ መመልከት ትችላለህ’ ብላ ያገለለችኝ መስሎ ይሰማኛል” ይላል።

ልክ ነው፤ ህይወት በየጊዜው የተለያዩ ድራማዎችን እየፈጠረች ትርጉም የለሽነቷን ለማስረሳት ዘወትር ትታትራለች። የሰው ልጅም ይህንን ውጣ ውረድ የሚጠላው ይምሰል እንጂ፤ የምሬት ቃላትም ከአፉ ይውጡ እንጂ ነገርየውን ይፈልገዋልም፤ ያስፈልገዋልም።

“ከሸክም ሁሉ ሸክም የሚሸከሙት አለመኖር ነው። “እንዲል ፈላስፋው ባዶነትን መሸከም የምንችልበት ጫንቃ አብዛኞቻችን ጋር የለም።

ገፅ 169 ላይ እንዲህ ይላል:-

“በየጊዜው ራሱን እየሸወደ የሚኖርበት አንድ ተጨማሪ ውሸት እስካገኘ ድረስ ሌላ ነገር አይፈልግም”

የአብዛኞቻችን ኑሮ ይህንን ይመስላል፤ ነገር ግን ከውሸት ዓለም መንቃቱም ደግሞ የራሱ የሆነ ከባድ ሸክም አለው። በመጽሐፉ ገፅ 70 ላይ

“ከነቃሁ መጋፈጥ የማልችላቸው እውነቶች ያሳድዱኛል” እንዲል ካለንበት የውሸት ዕፅ ተላቀን ወደ እውነት መንቃት የሚያስከትለውን ማለቂያ የለሽ የጥያቄ ውርጅብኝ ያለ መልስ ለመሸከም የሚያስችል ጫንቃ እስክናበጅ ድረስ ውሸታችንን እያደስን መኖር ተመራጭ ይመስለኛል።